De Coronacrisis en maatregelen hebben onterecht de klimaatproblematiek grotendeels uit het nieuws gehouden. Nochtans leert Covid-19 dat we ons als mens dringend moeten afvragen hoe we omgaan met onze omgeving. Sinds het rapport van De Club van Rome, Grenzen aan de groei (1972), komen meer en meer wetenschappers tot het besluit dat de mens zijn milieu aan het afbreken is, o.a. door de hoge ontginning en het veelvuldig gebruik van fossiele brandstoffen vanaf de industriële revolutie.
Ludo De Witte is de gekende pleitbezorger van het ecosocialisme. In zijn ophefmakend boek Als de laatste boom geveld is, eten we ons geld op: het kapitalisme versus de aarde (2017) analyseert hij niet enkel deze roofbouw maar gaat vooral op zoek naar politiek-economische oplossingen. Hij fileert daarbij voorgestelde alternatieven als de korteketenlandbouw, het transitiedenken en het individualistische en sociaal ecologisme en besluit dat het ecosocialisme geen optelsom van ecologisme-oude-stijl en de traditionele sociaaldemocratie kan zijn. Hij bewijst daarbij dat existentiële crisissen zoals de klimaatverandering een totaalaanpak vereisen. Door zijn focus op een politieke ecologie als alternatief knoopt hij opnieuw aan bij de fundamentele vragen over mens, samenleving en natuur in een humanistisch, radicaal-democratische geest.
