Afrikaans denken wordt vaak voorgesteld als één denkbeweging die plaats zou maken voor elementen waaraan het de Westerse filosofie ontbeert. Sommigen meenden dat er een soort collectieve ‘filosofie’ aan de basis lag van het ‘Afrikaanse denken’. Senghor bv. stelde dat er een globaal Afrikaans denken zou zijn: 'la raison est hélène, l’émotion est nègre', is de basis van zijn négritude-beweging.
Deze idee ligt goed in de markt in het Westen, omdat het aansluit bij nogal wat literatuur over het ‘mysterieuze’ en het ‘magische’ Afrika. Het duwt echter Afrikaanse filosofie en Afrikaanse filosofen in
een exotische, naturalistische hoek en doet afbreuk aan de enorme verscheidenheid aan tradities en opvattingen over wat ‘filosofie’ kan zijn voor Afrika.
Het zijn Afrikaanse filosofen zelf die waarschuwen voor het dubbelzinnige gebruik van het begrip filosofie, alsof ‘filosofie’ in Afrika wat anders zou zijn dan in Europa.
In deze lezing krijg je een introductie in de positie van enkele Afrikaanse filosofen ten aanzien van deze kwestie. We noemen alvast enkele namen in historische volgorde: Augustinus (!), W. Amo, Zera Jakov, Tierno Bakar, A. Kagame, Houtondji, Eboussi-Boulage, M. Towa, V.Y. Mudimbe, Kwasi Wiredu, Odera Oruka, Gyekye, A. Mbembe, S.B. Diagne, Ramose, S. Oluwole, K.A. Appiah, …
